Zanim sięgnęłam po książkę „Czuła przewodniczka. Kobieca droga do siebie” autorstwa Natalii De Barbaro, kilka z moim znajomych z całego serca mi ją poleciło i zachęcało do jej przeczytania. Po rekomendacjach tak wielu kobiet przystąpiłam do lektury z bardzo wysokimi oczekiwaniami i nie zawiodłam się.

Książka w cudowny i bardzo przystępny sposób mówi o nas – kobietach. O tym, z czym się zmagamy na co dzień, jak trudno jest nam pozwolić na bycie sobą i wysłuchać naszego  prawdziwego wewnętrznego głosu. Pokazuje, jak często walczymy same ze sobą i jesteśmy swoim najgorszym wrogiem. Nie ma w naszym życiu miejsca na nas same. Kim ja jestem? Odpowiedź na to pytanie zna niewiele z nas. Jedziemy na autopilocie bez chwili refleksji nad samą sobą i naszym życiem.

Natalia de Barbaro opisuje w swojej książce trzy postaci wewnętrzne rządzące naszym życiem:

• POTULNA – grzeczna dziewczynka, która ciągle przeprasza za to, że żyje i sobie umniejsza. Polecenia wykonuje bez zająknięcia, licząc na to, że dzięki temu ktoś ją w końcu zauważy i doceni. Nie wie, co lubi i czego chce, stara się nikomu nie narazić.
• KRÓLOWA ŚNIEGU – z zewnątrz idealna, zawsze wie, co powiedzieć, potrafi odnaleźć się w każdej sytuacji. Świetnie zarządza wszystkim, czego się dotknie. Nie ma czasu na odpoczynek, myśli, że jeśli się zatrzyma to przegra wyścig z innymi. A w środku czuje rozpacz i samotność.
• MĘCZENNICA – ciągle poświęca się dla innych, nie stawia granic, pracuje ponad siły, daje więcej niż sama ma. Ma poczucie, że jest najbardziej skrzywdzoną osobą na świecie. Dla niej nie ma szans na szczęśliwe zakończenie.

Jeśli w naszym życiu dopuszczamy do głosu tylko te trzy postaci, jesteśmy po prostu nieszczęśliwe, zapominamy o sobie, nie pozwalamy sobie na słabości, dostosowujemy się do świata zewnętrznego, nie wiedząc nawet, co tak naprawdę lubimy, bo udajemy kogoś, kim nie jesteśmy.

Jest jednak jeszcze czwarta postać wewnętrzna, o której pisze Natalia de Barbaro i jest nią Czuła Przewodniczka. Część nas, która zaprasza do spojrzenia do wewnątrz siebie. Część, która mówi, że nie musimy nic, która zaprasza do spojrzenia poza schematy, według których żyjemy. To ona daje nam sygnał, że czas na odpoczynek, że nasze granice są przekraczane, zaprasza do tego, aby spojrzeć na siebie przychylnym okiem i zaakceptować to, jakie jesteśmy. Czuła przewodniczka zachęca do tego, aby zanim pójdziemy do przodu, spojrzeć w głąb siebie. Dotknąć miejsc, które nas bolą, poczuć emocje, które zostały zamrożone celem ich uwolnienia. Czuła przewodniczka zachęca do tego, aby zapałać miłością do siebie.

Uważam, że książkę Natalii de Barbaro warto przeczytać i polecam ją z całego serca. Nie jest ona odkrywcza dla osób, które na ścieżce rozwoju osobistego są od jakiegoś czasu. Natomiast jej sposób pisania o tym, co nas boli, jest bardzo poruszający. Nawiązując do swoich przeżyć autorka wydaje się bliższa każdej z nas. Nie odnosi się wrażenia, że zna ona odpowiedzi na każde pytanie, nie poucza i nie sprawia wrażenia wszechwiedzącej, a jedynie zachęca do skontaktowania się ze swoja Czułą Przewodniczką.

Recenzję napisała Ewelina Gawryś, Absolwentka X edycji Szkoły Liderek

Redakcję i zdjęcie wykonała Aleksandra Biszczad